Παραδοσιακά ποιμενικά σκεύη

Καράμπα ή βούρτσα

Είναι ένας στενός κάδος στον πυθμένα και ανοικτότερος στο στόμιο από ξύλο. Τοποθετείται όρθιος και επί δύο, τρεις ή τέσσερις μέρες χύνεται εντός του το γάλα από το ποίμνιο. Μέσα σε αυτό το δοχείο το γάλα υφίσταται ζύμωση κι αρχίζει να ξινίζει. Για να γίνει βούτυρο πρέπει να δαρθεί αρκετά εντός της καράμπας με το βουτσόξυλο ή καραμπόξυλο. Μετά από ώρα χτυπήματος το βούτυρο αρχίζει να επιπλέει στην επιφάνεια και συλλέγεται. Το γάλα που απέμεινε είναι το «ξινόγαλο».

Το καρδάρι ή βεδούρα

Από τα σημαντικότερα σκεύη των ποιμένων καθώς χρησιμοποιείται για την πήξη του γιαουρτιού. Κατασκευαζόταν από ειδικούς τεχνίτες («καδάδες») και συναρμολογούνταν από ξύλινα ή σιδερένια στεφάνια

Καρδάρα

Μεγαλύτερος της βεδούρας κάδος ο οποίος μπορούσε να περιλάβει περισσότερες ποσότητες γάλακτος. Ήταν απαραίτητο δοχείο για τους ποιμένες οι οποίοι το μετέφεραν και στα πεδινά μέρη όπου παραχείμαζαν.

Λεβέτι

Κατασκευαζόταν από τους γανωτήδες της εποχής και χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή τυριού. Ήταν ένα μεγάλο χάλκινο καζάνι μέσα στο οποίο έβραζαν το γάλα, έβαζαν μετά την πυτιά κι έπηζαν το τυρί. Διαφέρει από το κλασικό καζάνι καθώς έχει στόμιο ευρύτερων διαστάσεων από τον πυθμένα

Πηγή: Λουκάτος , Δ., (1992). Εισαγωγή στην Ελληνική Λαογραφία. Μοργωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης:Αθήνα 1984

Λουκόπουλος, Δ., (1984). ΑΙΤΩΛΙΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΙΣ ΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΤΡΟΦΑΙ. Εκδόσεις «Δωδώνη»: Αθήνα - Ιωάννινα